Kıtalar Arası Binbir Hece
Leman J. Koç ile
Şiir; ülkemdir
benim
yeri
atlasta
yerle gök arası
kıtaları
sınırsız
geçis serbesttir..!
Leman J Koc
Hoş Geldiniz
WELCOME
Sau Keligiz
HAYAT UZUN BİR ŞİİRDİR ...
Oyuncaklarım pek olmadı benim ...
Anadolu'nun bir köyünde alabildiğine uzayan çayırlıklardı,
oyun alanlarım....ve üzerinden hızla gelçip giden bulutlar.
Çocukluğumda o çayırlıkların üzerinde sırtüstü kollarımı iki yana açarak uzanır onları seyrederken, her birine bir başka düşümü koyardım.
Sonrasında, harfleri keşfettim.
Uzun ...ince ...yatık ...kesik ...eğri ...noktalı ...şapkalı
Her harfin farklı bir şekli, farklı bir sesi , farklı bir büyüsü.
Yan yana geldiklerindeki o muhteşem anlamlar ...melodiler ...eksilmeler ...artmalar.
Oyuncaklarımı bulmuştum işte..!
Üstelik onları satın almak için, paramızın yetip, yetmeyeceğini düşünmeme gerek yoktu.
Üstelik kırıldıklarında annemden azar da işitmeyecektim.
Ah, onlar bir mucize gibi ellerime dökülüvermişti.
Onların dışında hiç bir şeye ihtiyacım yoktu.
Nereye gitsem yanımdaydılar. Ne zaman bunalsam yada mutlu olsam onlar söylediğim her şeyi dile getirmek için hazırdılar.
Çok konuşmanın ayıp olduğu bir kültürde yetişmiştim.
O yüzden uzun cümlelerle anlatacak kadar harfim olmamıştı hiç.
Ama uzun dertlerim vardı ...uzun hasretlerim ...uzun sevdalarım.
''Ağlasam dokunabilir misiniz gözyaşlarıma'' diyordu Orhan Veli.
Okuduğum ilk şiirde ben dokunabilmiştim onun gözyaşlarına
..hatta o hiç görmediğim İstanbul'a.
ŞİİR bir büyüydü.
İnsanın direkt kalbine dokunabilen tek yazım türüydü. Ve dokunmak için yazmaya başladım.
Ama ilk, kendi kalbime dokunarak.
Oraya dokunduğumda harfler zaten kendi kendilerine yol almaya başlıyordu.
Yalnızdım.
Ama yazdıkça çoğalıyordum.
Önce kendi içimde çoğaldım, sonra benim dizelerime dokunanlarla.
Yaşam büyük bir roman ...uzun bir şiir.
Ben ise okumaya ve hayatı harflerle dokumaya devam ediyorum.
Leman Julide K
LIFE IS A LONG POEM ...
I was Without Toys…
Fields extending indefinitely in an Anatolian village were my toys
… clouds passing by fast above them were my dreams.
Lying on my back with both arms extended staring at them… to each one attaching another dream.
Then I discovered letters.
Long… thin… vertical … truncated… leaning… with dots.
Each letter with a different shape… different sound… different magic.
Coming together those majestic meanings… melodies… ellipses… expansions.
There, I’d found my toys..!
Besides, to purchase them I did not have to think if my father’s finances were sufficient, or not
If they broke I was not going to be scolded by my mother.
Oh! like a miracle they were spread before my hands.
Outside them I needed nothing.
Whenever I went they were with me. When I was melancholy
or joyful they were with me ready to give tongue to everything I said.
I grew up in a culture where saying too much was considered a shame
because of that I never had enough letters to utter what I said in long sentences.
but I had extended pains… extended longings… extended loves.
“If I cry, will you be able to touch my tears? ’ Orhan Veli was saying.
In the very first poem I read, I could touch his…
… even the Istanbul I never saw.
Poetry was a spell.
the only kind of writing that could directly touch the heart. and
to touch I began to write.
but first, touching my heart.
Touching there, anyhow, letters by themselves began their journey.
I was alone.
but writing I multiplied.
first I multiplied in myself… then in those who
touched my writing.
Life is a large book… a long poem…that İ am
and will keep reading.
Leman Julide K
