BOONTON 'da Ölümle Yasam Arasında 

Etrafı küçük göllerle çevrili,  eski ama bakımlı dublex ahşap evleriyle, yeşillikler içinde şirin bir Amerikan kasabasıydı Boonton. Eyaletin en yüksek dağlarından birinin üzerinde oluşu, yazları aşırı nemden bunalan diğer yerleşiklere göre, burda yaşayan halk daha şanslı sayılırdı.

Uzunluğu, olsa olsa 300-400 metreyi bulan ana caddesi, altından sadece tren yolunun geçtiği bir köprüyle başlayıp, şelale ve nehri ikiye kesen, bir diğer köprüyle bitiyordu. Bu caddenin iki yanında ise;  antikacı dükkanlar, iki banka, resim-heykel atölyeleri, eski bir kütüphane, bir kaç pizzacı, antik bir tiyatro, postane, topu topu 100 kişiyi alabilecek eski bir sinema ve diğer tenteli minik dükkanlar uzar giderdi.

Yaz mevsimi boyunca her çarşamba günü, çevresi yüksek ağaçlarla kaplı, o nehrin kenarındaki geniş çimenlik alanda canlı konserleri yapılırdı. Genellikle country müzik çalan ve üç-dört kişiden oluşan bu müzik grupları kasabaya ayrı bir hareket getirirdi. Bir ellerinde katlanır kumaş sandalyeler, diğer ellerinde içeceklerle konseri dinlemeye gelen insanlarla dolar taşardı Grace Lord Park. Bu sevimli kasabanın sosyal aktivitesi sadece bundan ibaret değildi elbette. Tüm eyaletin katıldığı antik araba show ve çocuklar için panayırları vardı ki, tam bir şölendi kasabalıllar için.

Kasabanın en eski yerleşik halk İtalyanlardan oluşmaktaydı… Bir kısmı İrlandalı ve küçük bir çoğunluğu da Özbekistanlı göçmen aileleriydi.

O küçük kasabada yedi yıla yakın bir süre yaşadım. Türkiye'nin bir kenti kadar çok sevdim ve benimsedim. İki yıl önce iş gereği daha büyük bir kente taşınmış olsakta  çocuklarım ve ben, bağımızı hala koparamadık ve Boonton'ı hep özlüyoruz. Bahçeli evleri, çiçekler ve ağaçlarla kaplı sokakları, çocuklar için oyun alanlarının güzelliğinden çok, güler yüzlü sıcak insanlarıydı bizi bu denli oraya bağlayan.

Şelale ve nehirin bulunduğu diğer uca daha yakındı, yasadığım ev. Üstte iki yatak odası, bir banyo alt katta salon ve mutfak… Mutfak kapısı geniş tahta bir terasa, oradan da ağaçlıklı geniş yemyeşil bir bahçeye açılırdı.

Evim, iki sokağın bileştiği bir köşedeydi. Sokağın biri, içinde her türlü spor aktivitelerinin yapıldığı, oyun alanları olan geniş bir parka, diğeri ise, mezarlığa uzanırdı... Yani, ölümle,  yaşamın tam da ortasındaydım o evde.

( Benimki de laf mı şimdi!  Herkes öyle değil midir zaten. Ölüm ve yaşam arasında.! )

Mutfak penceremden, biraz uzakta da olsa mezarlığı görebiliyordum. İlk taşındığımda bu görüntü hoşuma gitmese de, zamanla ona da alışmıştım.

O evin en sevdiğim bölümü ise, mutfaktan arka bahçeye açılan o büyük terasıydı ve ben en çok orada zaman geçirirdim. Sabah kahvemi orada içer, akşam iş dönüşlerinde orda oturur soluklanırdım.

İşte, o terasta sabah kahvemi yudumlarken, hep aynı saatte 85-90 yaşlarında yaşlı bir kadın geçerdi.

Bir elinde bastonu, diğer elinde kitabı, mavi gözleri, hafif dalgalı ama artık bembeyaz olan kısa saçlarıyla ve dudağından eksik etmediği pembe rujuyla hala güzel bir kadındı Secilia.

Her sabah gülümseyerek, ''Günaydın'' der ve hiç oyalanmadan yoluna devam ederdi.

Sabahın erken saatinde, bu yaşlı kadın nereye gittiiğini hep merak ederdim.

Belki,  sadece yürüyüş yapıyor, derdim.. Ama, ya o elindeki kitap! Yürürken de kitap okunmaz ki. 

Bir gün '' Günaydın''dan daha fazlasına uzayan kısa sohbetimizde dayanamayıp sordum.

-Gördüğüm kadarıyla okumayı çok seviyorsunuz Mrs. Secilia... Nedir, kimi okuyorsunuz?

- Ah, o mu? dedi  gözlerindeki mavi gülümsemeyle... 

- Bu kitabı, kahvaltıdan sonra her gün eşim için okuyorum sevgili Julie.

- Pardon, anlayamadım. Eşiniz mi?

- Evet, eşim. Adı Anthony, her sabah kahvaltı için onunla buluşuruz. Bensiz kahvaltı edemez.

Bilirsiniz erkekler işte!... Çocuk gibidirler. Hep yanlarında bir kadın olsun isterler. Küçükken annelerini,

gençken sevgililerini, yaşlanınca da eşlerini...

Gülümsedim.

-Haklısınız, dedim, ... peki eşiniz  nerede bekliyor sizi? ...evinizde mi.

-Evet, dedi, eliyle mezarlığı işaret ederek... İşte orda, evimizde. Ben daha fazla gecikmeyim Julie, meraklanmıştır Anthony.  

Size güzel bir gün diliyorum.

Elindeki kitabı göğsüne biraz daha bastırıp, bastonuna dayanarak acele adımlarla yanımdan uzaklaştı.

Ben ise, elimde kahve fincanı, şaşkınlıkla Cecilia, gözden kayboluncaya kadar arkasından uzun uzun baktım.

O gün bir kez daha anladım ki, aşk için söylenmiş bütün klişe sözlerin hepsi eksik … Hatta, ölümün gerçekliği bile.

                                     Çünkü;

                                                    AŞK GERÇEKSE, ÖLÜM YALANDIR 

                                                                                                                       .... hala birilerine.